Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

Η Κiran Bir Sethi διδάσκει τα παιδιά πώς να παίρνουν τον έλεγχο.




Η Kiran Bir Sethi μας δείχνει πώς το πρωτοπορειακό σχολείο του Ρίβερσάιντ στην Ινδία διδάσκει στα παιδιά το πολυτιμότερο μάθημα για τη ζωή: το "Μπορώ".
Παρακολουθήστε τους μαθητές να παίρνουν τα τοπικά ζητήματα στα χέρια τους, να καθοδηγούν άλλους νέους ανθρώπους, ακόμα και να διδάσκουν τους γονείς τους.

Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

Σάββατο 2 Ιουλίου 2011

Ο Κεν Ρόμπινσον μιλά για το σχολείο που σκοτώνει τη δημιουργικότητα

 

Ο Σερ Κεν Ρόμπινσον κάνει μια διασκεδαστική και έντονα συγκινητική πρόταση για τη δημιουργία ενός εκπαιδευτικού συστήματος που να γαλουχεί (αντί να υπονομεύει) τη δημιουργικότητα.
 

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

«Φιλοσοφία της παιδείας»


Εργασία στα πλαίσια του μαθήματος:
«Φιλοσοφία της παιδείας»

Θέμα: Ανάλυση του βίντεο “RSA Animate-changing education paradigms”

Διδάσκων: Μπόκολας Βασίλειος

Φοιτήτριες: Καβουρίδη Σταματούλα
Τριανταφύλλου Ελένη - Άννα


Η ομιλία αυτή είναι αποσπάσματα της ομιλίας όπου έδωσε ο Sir Ken Robinson, διακεκριμένος βρετανός συγγραφέας και ακαδημαϊκός, τον Ιούνιο του 2008 στο RSA (Royal Society of the encouragement of Arts) στο Λονδίνο με τίτλο “Changing Paradigms - How we implement sustainable change in education (σε ελεύθερη μετάφραση: ‘αλλάζοντας πρότυπα: πώς να εφαρμόσουμε μακροβιώσιμες αλλαγές στην εκπαίδευση’).  Στα πλαίσια των νομοθετικών αλλαγών στο εκπαιδευτικό σύστημα της Αμερικής με κύριο παρονομαστή την εφαρμογή του ‘No Child Left Behind’ (σε ελεύθερη μετάφραση ‘κανένα παιδί να μην μείνει πίσω’), ο Ken Robinson κάνει έναν σύντομο αλλά συνολικό απολογισμό της παγκόσμιας εκπαιδευτικής πραγματικότητας και τονίζει κατά πόσο αυτή στηρίζεται σε λάθος βάσεις και την επιτακτική ανάγκη για αλλαγή αυτών των βάσεων.
Σύμφωνα με τον Ken Robinson, οι περισσότερες χώρες στον πλανήτη, αν όχι όλες, κάνουν προσπάθειες ανακατασκευής  της δημόσιας εκπαίδευσης ωθούμενες από δύο λόγους-αίτια. Ο πρώτος είναι οικονομικός. Οι περισσότεροι άνθρωποι αναρωτούνται πώς πρέπει να εκπαιδευτούν τα παιδία ώστε να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις σύγχρονες ανάγκες της οικονομίας στα πλαίσια φυσικά της συνεχούς μεταβαλλόμενης και ρευστής παγκόσμιας οικονομίας. Ο δεύτερος είναι πολιτισμικός. Οι περισσότερες κοινωνίες προσπαθούν να βρουν τρόπους ώστε να μεταλαμπαδεύσουν τα πολιτισμικά στοιχεία στα παιδιά έτσι ώστε να αποκτήσουν μια πολιτισμική ταυτότητα ενώ παράλληλα θα αποτελούν μέρος του παγκόσμιου συνόλου. Οποιαδήποτε προσπάθεια γίνεται όμως σύμφωνα με την εμπειρία του Ken Robinson στηρίζεται σε λάθος βάσεις μιας και τα σύγχρονα εκπαιδευτικά συστήματα έχουν οικοδομηθεί πάνω στο σύστημα μιας εντελώς διαφορετικής χρονικής περιόδου, με εντελώς διαφορετικές ανάγκες.  Όντως τα σύγχρονα εκπαιδευτικά συστήματα έχουν οικοδομηθεί πάνω στην πνευματική κουλτούρα τους διαφωτισμού και τις οικονομικές συνθήκες-ανάγκες της βιομηχανικής επανάστασης.
Πριν από τα μέσα του 19ου αιώνα δεν υπήρχε ένα οργανωμένο σύστημα εκπαίδευσης ενώ η βασική δωρεάν και υποχρεωτική εκπαίδευση ήταν κάτι επαναστατικό που έφερε πολλές αντιδράσεις. τα περισσότερα ερεθίσματα δίνονταν στο άτομο μέσα στα στενά πλαίσια της οικογενείας η όποια τότε λειτουργούσε ως ένα οικονομικο-εκπαιδευτικό σύστημα. Η οικογένεια παρήγαγε ό,τι ήταν απαραίτητο για την επιβίωση της και φυσικά τα παιδιά μάθαιναν να ενεργούν ως μονάδες παράγωγης δουλεύοντας σκληρά. Τα υπόλοιπα μελή τα οικογενείας φρόντιζαν για την παροχή γνώσεων (συνήθως πρακτικών) στα παιδιά ώστε να τα καταστήσουν έτοιμα για παράγωγη. Η εκκλησία παράλληλα, εκτός του ότι ήταν για λίγους και εκλεκτούς, παρείχε αυστηρά γνώσεις θεοκρατικές με κίνητρο την εκκλησιαστική ανάγνωση και μόνον.
Κατά την βιομηχανική επανάσταση οι συνθήκες στον χώρο της παράγωγης άλλαξαν ραγδαία προκαλώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις στο πολιτικοκοινωνικό τοπίο των ανεπτυγμένων χωρών. Η παραγωγή και η εκπαίδευση έφυγε από τα πλαίσια της οικογενείας και τον χώρο της οικίας, μεταφέρθηκε σε μεγάλες εργοστασιακές εγκαταστάσεις, γύρω και μέσα στα μεγάλα αστικά κέντρα. Οι ανάγκες που δημιουργήθηκαν, τόσο σε επίπεδο παράγωγης όσο και σε επίπεδο επιβίωσης τον ιδίων των ατόμων, συνέβαλλαν ώστε η εκπαιδευτική λειτουργία να περάσει στις αρμοδιότητες του κράτους το όποιο προς όφελος του έπρεπε να δημιουργήσει ικανά άτομα που θα μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στις καινούργιες προκλήσεις. Την ιδία χρονική περίοδο, στο γενικότερο κλίμα του κινήματος του διαφωτισμού, δεν έγινε μόνο το πέρασμα από την φεουδαρχία στον καπιταλισμό αλλά και από την μοιρολατρία-μεταφυσική στον ορθολογισμό. Δυστυχώς, κατά τον Sir Ken Robinson, τα σημερινά εκπαιδευτικά συστήματα και γενικότερα η ιδέα της εκπαίδευσης στηρίζεται ακόμα στην οικονομική κουλτούρα που είχε επιτάξει η βιομηχανική επανάσταση και φυσικά την σύνδεση της γνώσης με την μονομερή αντίληψη της πραγματικότητας και της γνώσης των κλασσικών έργων και δημιουργών κατά τα πρότυπα του διαφωτισμού. Την ίδια στιγμή, άλλο ένα παρελθοντικό κατάλοιπο που κουβαλούν τα σύγχρονα συστήματα είναι η  σύνδεση της κοινωνικής τάξης με την δυνατότητα στην μάθηση. Ο μετασχηματισμός της κοινωνικής ανισότητας σε εκπαιδευτική βάσει των άνισων αφετηριών κατά την ένταξη στο εκπαιδευτικό σύστημα δεν έχει ακόμα καταρριφθεί.
Ο Sir Ken Robinson τονίζει την ανάγκη για ριζικές αλλαγές στις βάσεις της εκπαίδευσης και την επιτακτική ανάγκη για την αναζήτηση της σωστής εκπαίδευσης μέσα από τις τέχνες οι οποίες έχουν παραμεληθεί, ίσως και υποτιμηθεί, επί σειρά ετών. Η τέχνη (the Arts) εδώ χρησιμοποιείται με μια  ευρύτερη έννοια του όρου, όχι μόνο ως δείγμα αισθητικής αλλά ως εργαλείο όπου μπορεί να κάνει το άτομο να λειτουργήσει με όλες του τις αισθήσεις, να το επαγρυπνήσει, να το δραστηριοποιήσει σε αντίθεση με την στείρα γνώση που παρέχουν τα περισσότερα σχολεία, ώστε να αποκτήσει την αντίληψη μιας σφαιρικής πραγματικότητας. Ανάμεσα στις λανθασμένες τακτικές ή τις τακτικές όπου για κάποιον λόγο έχουν θεωρηθεί αυθεντία περνώντας από γένια σε γένια, ο Sir Ken Robinson αναφέρει τον εργοστασιακό χαρακτήρα του σχολειού κατά τον οποίο δεν αναγνωρίζεται στον μαθητή κανένα χαρακτηριστικό ξεχωριστής οντότητας. Οι μαθητές δηλαδή, παράδοξα, κατηγοριοποιούνται ανάλογα με την ηλικία τους σε τάξεις, πράγμα που παραβλέπει της ιδιαίτερες ικανότητες του κάθε ένα, την έφεση που έχει σε κάποιο κομμάτι επιστήμης η τέχνης ανεξάρτητα από ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα σπουδών και έναν συγκεκριμένο τρόπο διδασκαλίας.
Είναι κοινά αποδεκτό πως τα παιδιά των σύγχρονων ανεπτυγμένων κοινωνιών ζουν σε μια εποχή γεμάτη προκλήσεις. Καθημερινά βομβαρδίζονται με εικόνες και τεχνολογικές εξελίξεις που δεν συμβαδίζουν πάντοτε με τα όσα μπορεί η παιδική αντίληψη να αφομοιώσει. Η προσοχή τους διαταράσσεται όχι μόνο από την τηλεόραση, τον εκπαιδευτικό εφιάλτη της δεκαετίας του 80’, αλλά και από την ανεξέλεγκτη πρόσβαση στο διαδίκτυο, τα μηχανήματα υψηλής τεχνολογίας, τα κινητά τηλέφωνα, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, τις κοινωνικές τάσεις. Κάτω από αυτές τις συνθήκες ο μαθητής σε πολλές περιπτώσεις θεώρει πως η εκπαίδευση, έτσι όπως παρέχεται στις περισσότερες χώρες, δεν είναι κάτι ουσιώδες, μιας και έχει πλέον ανεξαρτητοποιηθεί από την επαγγελματική αποκατάσταση.
Το σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα δεν έχει μόνο να παλέψει με τα φαντάσματα του παρελθόντος. Οι προκλήσεις είναι πολύ μεγαλύτερες, πρέπει να προσαρμοστεί με τις ανάγκες και την πραγματικότητα της σύγχρονης κοινωνίας και φυσικά να ξανακερδίσει το ενδιαφέρον των μαθητών. Μέσα στην δύσκολη πραγματικότητα της παγκόσμιας διακυβέρνησης, και, με άλλοτε σύμμαχο άλλοτε ανταγωνιστή την τεχνολογία, η εκπαίδευση πρέπει να επικεντρωθεί στο άτομο, ως μονάδα αλλά και μέρος μιας ομάδας, να παρέχει ουσιαστικές γνώσεις σφαιρικής αντίληψης, με στόχο την συνολική καλλιέργεια του ανθρώπου.